✍️ هوشیار یگانە؛ فتوژورنالیست
عکاسی همواره تنها ثبت لحظهها نبوده است؛ بلکه ابزار مبارزه، روایت مقاومت و سندی ماندگار از حقیقتهای سرکوبشده است. برای یک فتوژورنالیست کورد که اکنون در تبعید و در سوئیس زندگی میکند، روز جهانی عکاس معنایی فراتر از هنر یا حرفه دارد. این روز یادآور مسئولیتی است که تصویر بر دوش او نهاده است؛ مسئولیتی برای بازگو کردن درد، مقاومت و آرزوهای ملتی که سالها زیر سایه استبداد و جنگ فراموش شدهاند.
من، همانند بسیاری از هم نسل های خود، نخستین بار دوربین را نه برای ثبت طبیعت و زیبایی، بلکه برای ثبت حقیقت برداشتم. حقیقتی که حکومتهای دیکتاتور همواره کوشیدهاند آن را پنهان و خاموش کنند.
در دل اعتراضات مردمی، دوربین من نه تنها چشم، بلکه سلاحی بود برای مبارزه با تحریف تاریخ. هر شات، ضربهای بود علیه سانسور و هر تصویر، پژواکی از فریادهایی که زیر سرکوب خاموش میشد.
اکنون در تبعید و در شهرهای اروپایی، بهویژه در سوئیس، بار دیگر دوربینم به رفیق وفادار من بدل شده است. در مراسم و تظاهراتی که کوردها علیه دیکتاتوری ایران برگزار میکنند، لنز من روایتگر پلی است میان غربت و وطن. هر تصویر از دستهای گرهکرده، چهرههای اشکآلود یا پرچمهای برافراشته، سندی است بر اینکه مبارزه از مرزها فراتر رفته و صدای آزادی خاموش نمیشود.
عکاسی برای من تنها ثبت سوژه نیست، بلکه بخشی از هویت و مقاومت است. در جهانی که اخبار سریع فراموش میشوند، تصویر همچنان ماندگار است. یک عکس میتواند مرزهای جغرافیایی و دیوارهای سانسور را بشکند، جهان را به تماشای درد و امید یک ملت بنشاند و پرسشی بنیادین را به ذهن بیننده القا کند، اگر عدالت وجود ندارد، چه کسی مسئول است؟
روز جهانی عکاس، برای من یادآور این است که دوربین نه تنها ابزار هنر، بلکه ابزار عدالت است. اگر گلولهها میکشند و سانسور حقیقت را میپوشاند، تصویر همچنان میماند. تصویری که میتواند افکار عمومی را بیدار کند، روایت رسمی دیکتاتورها را به چالش بکشد و حقیقت را جاودانه سازد.
بهعنوان یک فتوژورنالیست کورد در تبعید، باور دارم که رسالت عکاس تنها ثبت لحظه نیست؛ بلکه ساختن حافظه جمعی است. حافظهای که نسلهای آینده بدانند کوردستان چگونه ایستاد، چگونه مبارزە کردە و چگونه در برابر فراموشی مقاومت کرد.
