مدعیاند که بنیانگذاران حقوق بشرند، اما از کاروان انسانیت فرسنگها عقب ماندهاند. نظامی که امروز بر ایران سایه افکنده، زاییدهی پیوند شوم شاهانِ خودکامه و امامانِ عصرِ تزویر است؛ همانانی که یکروز، حجاب از سر کشیدند و فردایش، به اجبار چادر بر سر زنان انداختند؛ آنانی که تنوع را جرم دانستند، دگراندیشی را گناه، و آزادی را خیانت. گفتند: “هرکس دوست نداره، از ایران بره!”، وگرنه ” جای مخالفان یا زندان است یا اخراج از کشور”.
همانی که با آیه “أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَينَهُم”، رحمت را بر قبیله خود ارزانی داشت و کوردها را کافر شمرد و لشکریان ناآگاه را زامبیوار روانهی کوردستان کرد.
ما، فرزندان درد و مقاومت، تمامی این قرنِ سیاهِ تحقیر، تبعیض و خون را با تمام جان خود حس کردهایم، اما بدون تردید این چرخهی ظلم را یکبار و برای همیشه به پایان خواهیم رساند.
و اما تو، انسان شریف و بیپناه افغانستانی!
بدان که ما، نه تنها شریک این بیدادگری نبودهایم، بلکه با جان و دل آن را محکوم میکنیم. از عمق دل، پوزش میطلبیم برای زخمهایی که بیگناه بر تو روا داشتهاند، و امید داریم هنوز روزنهای برای آشتی، همدلی و برادری میان ما باقی مانده باشد.