عبدالله آژیر، شهروند جوان و کوهنورد اهل روستای “سەروکانێ” از توابع شهرستان پیرانشهر، که در تاریخ ۲۶ اسفند ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده بود، پس از ۴۰ روز بازداشت در یکی از بازداشتگاه‌های امنیتی ارومیه، با آزادی موقت و قرار وثیقه آزاد شد. اما این پایان رنج او نبود. آژیر پس از آزادی، به بیماری نادر و حادی مبتلا شد که زندگی و آینده‌اش را در هاله‌ای از ابهام فرو برده است.
بر پایه گزارش‌های منابع مطلع و اظهارات خانواده او، عبدالله پس از دوران بازداشت، با علائم شدید جسمی و روانی مواجه شده و وضعیت سلامت او به‌سرعت رو به وخامت گذاشته است. وی اکنون به یک بیماری ناشناخته خودایمنی مبتلاست که باعث فلج تدریجی بدن، اختلال در سیستم عصبی و از کار افتادن توانایی‌های حیاتی از جمله حافظه، بینایی، گفتار و حرکت شده است.
پزشکان با وجود انجام آزمایش‌های مختلف و پیگیری‌های تخصصی، هنوز موفق به شناسایی دقیق نوع بیماری یا تجویز درمان مؤثر نشده‌اند. کمبود امکانات پزشکی، نبود بهداشت مناسب، و فشارهای شدید روانی و جسمانی دوران بازداشت از جمله عواملی هستند که خانواده آژیر و فعالان حقوق بشر، آن‌ها را در ایجاد این وضعیت مؤثر می‌دانند.
این جوان ورزشکار در مدت بازداشت خود، نه‌تنها از دسترسی به وکیل و خانواده محروم بوده، بلکه ظاهراً تحت شرایطی نگهداری شده که آثار مخرب آن اکنون به‌وضوح بر سلامت او نمایان است. خانواده عبدالله آژیر و فعالان مدنی با ابراز نگرانی شدید از وضعیت او، خواستار شفاف‌سازی کامل مقامات مسئول درباره آنچه در دوران بازداشت بر او گذشته، و همچنین ارائه خدمات درمانی فوری و تخصصی برای نجات جان وی هستند.
وضعیت عبدالله آژیر تنها یک نمونه از پیامدهای تلخ بازداشت‌های خودسرانه و فقدان نظارت قانونی بر نهادهای امنیتی در ایران است؛ شرایطی که پیش‌تر نیز موجب آسیب‌های جبران‌ناپذیر به بسیاری از بازداشت‌شدگان شده است.