روز جهانی کارگر، فرصتی است برای بازتاب فریادهای خاموش‌شده‌ی زنان و مردانی که زیر بار فقر، تبعیض و استثمار فرسوده شده‌اند. در حالی‌که جهان از شان و منزلت کارگر سخن می‌گوید، در دل زاگرس، صدای کارگر نه شنیده می‌شود و نه به رسمیت شناخته می‌شود.
در جمهوری اسلامی ایران، حقوق کارگران نه‌تنها نادیده گرفته می‌شود، بلکه کارگران مناطق محروم؛ از ایلام و کرماشان تا لورستان و سراسر مناطق زاگرس با تبعیض مضاعف، فقر ساختاری و بی‌توجهی کامل حاکمیت روبه‌رو هستند. این کارگران، که عمدتا در سخت‌ترین و پرخطرترین مشاغل مانند پروژه‌های نفت و گاز، معادن و ساخت‌وساز مشغول به کارند، اغلب بدون بیمه، امنیت شغلی و حداقل استانداردهای انسانی به‌حال خود رها شده‌اند.
در مناطقی که بیکاری مزمن، نبود زیرساخت‌های توسعه و سرکوب سازمان‌یافته، زندگی را از هم گسیخته است، هزاران جوان برای تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای معیشتی، به کولبری، مشاغل فصلی و مهاجرت اجباری روی می‌آورند؛ بسیاری در این مسیر جان می‌بازند یا قربانی حوادث کار می‌شوند، بدون آن‌که امیدی به دادرسی یا جبران وجود داشته باشد.
شبکه ندای زاگرس در این روز جهانی، بر نقش کلیدی و تاریخی کارگران مناطق زاگرس در پایداری اقتصادی و اجتماعی ایران تأکید می‌ورزد و خواستار موارد زیر است:
پایان‌دادن به تبعیض‌های ملیتی، منطقه‌ای و اقتصادی؛
به‌رسمیت‌شناختن حقوق بنیادین کارگران از جمله حق تشکل‌یابی، اعتصاب و اعتراض؛
گنجاندن کارگران مناطق کوردستان و حاشیه‌نشین در اولویت سیاست‌های حمایتی، بازسازی اقتصادی و تامین امنیت شغلی؛
آزادی فوری فعالان کارگری دربند و پاسخ‌گویی عاملان سرکوب آنان.
در این روز جهانی، ما صدای کارگران زاگرس هستیم؛ صدای آنانی که سرکوب شدەاند، اما همچنان ایستاده‌اند.
شبکه ندای زاگرس
۱ مه ۲۰۲۵
